kar yağarken camdan sokak lambasına bakmak

cama gidip kar yağışına şöyle bi bakasım bile yok, öyle bi tatsızlık, öyle bi memnuniyetsizlik, öyle bi vazgeçmişlik.. gudubetim bugünlerde

çay içerken dışarda ki lambaya ve kara bakıp kendini evin içinde güvende hissettiren durum.

kafamda cem adrian'in mutlu yillar sarkisi calmaya baslar. o yalnizlik, o caresizlik... belki biraz guzel seyler olacagina dair hisler. o an her sey durur. o lambanin altindaki karlar olurum. hipnoz olurum adeta. sonra etkisi gecer veya kar durur. gercek dunyanin caresizligine kalp kirikligi icinde geri donerim.

acaba okullar tatil olur mu diye düşünülen andır

yıllar önce güzel bir başlık açılmış :) Doğa olaylarını romantize etmeyi sevmem ama bazı anlar çok huzur verici oluyor. İyi ki bu saate kadar uyumamışım da sis mi var diye baktığım pencereden dışarıyı uzun uzun izleme fırsatı bulmuşum. Hoş bir sessizlik var ve bu birkaç saate bozulacak. Şimdi dümdüz örtü gibi olan kar bozulacak vs. Beton yığınlarının arasından izliyor olsam da bir nebze tefekkür etmiş oldum. Bir önceki yağıştan sebep mi bilmiyorum ama bu sefer “kar heyecanı” yok bende. Yazamıyorum Altan. Bir sokak lambası.

Çocukken uykudan uyanırdım bunun için. İçimdeki çocuk hala yaptırıyor bana. Koca adam olduk amk neyse dur bidaha bakayım yağıyordur belki